FD
Hallucinerend
Anne Berk
Scarlett Hooft Graafland zet verre landschappen naar haar hand.
De zon ranselt het witte zand. De blauwe hemel is wolkenloos. Niemand waagt zich op dit uur in de blakende hitte. Of toch? Zwarte knieën steken als haaienvinnen uit slanke prauwen omhoog. Was het er één geweest, dan kon je er een slapend lichaam aan vast denken, maar zeven knieën maken dit een onwezenlijk tafereel.
En toch bestond dit even. Echt waar. Dat is het spanningsveld dat deze geënsceneerde foto’s zo intrigerend maakt. Op verzoek van Hooft Graafland trotseerden zeven vissers de hitte en staken op dat ene ogenblik een knie omhoog. Een subtiele menselijke aanwezigheid, die de weidse leegte onderstreept. De kunstenaar verbleef maanden op Madagaskar om hen hiertoe te verleiden.
Hooft Graafland beschouwt zichzelf als een beeldhouwer. Net als de landart-kunstenaars in de jaren zeventig doet ze fysieke ingrepen in het landschap, maar die van haar zijn onverwacht en vluchtig. Roze suikerspinnen, bergen zout, zwevende ballonnen of blauwe kleurpigmenten verhevigen de schoonheid van het landschap. Hooft Graafland regisseert onze dromen. Het is alsof je hallucineert. In de 16de eeuw trokken de zogenaamde Italianisanten eropuit om de bakermat van de beschaving vast te leggen. In de 21ste eeuw doet Hooft Graafland precies het omgekeerde. Ze reist naar uithoeken van de aarde, op zoek naar de leegte. Barre landschappen als de zoutvlakten van Bolivia, de ijsvlakten van de Noordpool of de cactusvelden van Madagaskar ontvouwen hun ongerepte schoonheid en bieden ruimte om te dromen. De mens is hier niet meer dan een voetnoot.
Anne Berk
Scarlett Hooft Graafland zet verre landschappen naar haar hand.
De zon ranselt het witte zand. De blauwe hemel is wolkenloos. Niemand waagt zich op dit uur in de blakende hitte. Of toch? Zwarte knieën steken als haaienvinnen uit slanke prauwen omhoog. Was het er één geweest, dan kon je er een slapend lichaam aan vast denken, maar zeven knieën maken dit een onwezenlijk tafereel.
En toch bestond dit even. Echt waar. Dat is het spanningsveld dat deze geënsceneerde foto’s zo intrigerend maakt. Op verzoek van Hooft Graafland trotseerden zeven vissers de hitte en staken op dat ene ogenblik een knie omhoog. Een subtiele menselijke aanwezigheid, die de weidse leegte onderstreept. De kunstenaar verbleef maanden op Madagaskar om hen hiertoe te verleiden.
Hooft Graafland beschouwt zichzelf als een beeldhouwer. Net als de landart-kunstenaars in de jaren zeventig doet ze fysieke ingrepen in het landschap, maar die van haar zijn onverwacht en vluchtig. Roze suikerspinnen, bergen zout, zwevende ballonnen of blauwe kleurpigmenten verhevigen de schoonheid van het landschap. Hooft Graafland regisseert onze dromen. Het is alsof je hallucineert. In de 16de eeuw trokken de zogenaamde Italianisanten eropuit om de bakermat van de beschaving vast te leggen. In de 21ste eeuw doet Hooft Graafland precies het omgekeerde. Ze reist naar uithoeken van de aarde, op zoek naar de leegte. Barre landschappen als de zoutvlakten van Bolivia, de ijsvlakten van de Noordpool of de cactusvelden van Madagaskar ontvouwen hun ongerepte schoonheid en bieden ruimte om te dromen. De mens is hier niet meer dan een voetnoot.